قفس صدایم
برای اندک ثانیه های تاریک آهم
باز نیست
آهی که از سر انگشت پا تا سرم
مرا از سیاهی تنم آزاد کند
چشمانم دقایقی با صفر سیاه نمناک نمی شود
صفر سیاهی که از سفر تازه برگشته
گوشهایم شنوا نیست
برای شنیدن ونگ ونگ طفل خزان دل من
تو ای ماه
ماه شب گریه هایم
گریه های سکوت در آرامی صدای سکوت
تو چرا گره ابروهای پهن سیاهت را
به دو سه باد گره می زنی؟
تو چرا خود را
زندانی قفس شاخ و برگ درختان و ابر سیاه کرده ای؟
صدایم، چشمانم، گوشهایم
بس است، بس،
دیدنت از لابلای درختان بس است
راستی
تو دانستی مستانه به کدامین گناه دو نگاه سوخت؟
